Mathilde Lacaze : viool
Als achtjarige, vroegrijp en zelfverzekerd, haalde ze reeds het bloed van onder
de nagels van haar orgellerares in haar dorpje Labathude: ze praatte meer dan ze
speelde tijdens de les...
Op haar negende moet ze een instrument kiezen aan de muziekschool van Figeac.
Ze valt voor de viool, enkel om er één te mogen aanraken. Maar - als blijk van
haar toen al hevig temperament - weigert ze steevast haar toonladders te leren.
Het geeft haar de gelegenheid om Xavier Vidal ontmoeten, die haar mentor wordt voor
viool en gaandeweg de stijl en het repertoire van Quercy aan haar doorgeeft.
Na een aantal jaren dwarsfluit en een terugkeer naar de viool ontdekt Mathilde het
trad-milieu in Toulouse en hier vallen de puzzelstukjes samen, met als gevolg: een
overdosis aan festivals, dans en jam-sessies van traditionele muziek met de jonge
muzikanten van Toulouse. Ze speelt in de balgroep "Los d'Enclos" en waagt zich zelfs
aan de symfonische muziek in het
symfonisch jongerenorkest van Munchen.
Einde 2004 komt ze aan in Parijs, wat het begin inluidt van haar samenwerking met
Antoine,
waarmee ze een duo vormt en folkbals animeert.
Eigenzinnig trekje :
Mathilde heeft nogsteeds de gewoonte meer te praten dan
te spelen... Hoewel ze heel veel speelt...
Antoine Leclercq : gitaar
Als gitarist, afgescheurd van een Picardische rockgroep, start
Antoine Leclercq begin jaren
90 zijn omscholing die hem zo goed en zo kwaad als kan tot de traditionele Ierse
muziek brengt.
Sindsdien beoefent hij intensief gitaar en mandoline binnen verscheidene min of meer
"à l'improviste" samengestelde formaties. En vanzelfsprekend horen daar ook de
onvermijdelijke jam-sessies in de Parijse en Ierse pubs bij
Na zijn ontmoeting met
Mathildebesluit hij zijn begeleidingswerk uit te
breiden tot andere traditionele muziek-stijlen, wat hem de gelegenheid geeft om
van tijd tot tijd stiekem over te gaan naar een paar stevige rock riffs.
Eigenzinnig trekje : zeer goede ritmische ondersteuning zolang hij op veilige
afstand wordt gehouden van de toog. Zo niet speelt hij akkoorden van het soort dat
je niet gemakkelijk terugvindt in de handleidingen.
Ludovic Rio : chromatische accordeon
Afkomstig van Plémet, naast Loudéac in de Côtes d'Armor, begint de 10-jarige
Ludovic Rio met chromatische accordeon. Al vlug leert hij de dansers te
laten draaien op de dansvloer van musette bals, voor hem de ideale leerschool
voor ritme en harmonie.
Deze multi-instrumentalist heeft meer noten op zijn zang: verschillende geloofwaardige
getuigen zouden hem gezien hebben terwijl hij de tuba en de marimba hanteerde in
de slagwerk
fanfare van Plémet.
Andere, indirecte getuigenissen omschrijven hem als jazz-liefhebber die schuif-trombone speelt.
Sinds het begin van de 21ste eeuw wijdt Ludo zich specifiek aan het chromatisch accordeon
binnen de Bretoense muziek, met fest noz groepen
les Ravageous,
la Bande
à Benny en
Kafe Koefet.
Tijdens één van de jam-sessies ontmoet hij
Mathilde en
Antoine, die in hem onmiddellijk de
derde musketier herkennen die ze misten om een volwaardig trio te vormen!
Eigenzinnig trekje : onnavolgbaar in het vinden van arrangementen, fijnzinnig en eclectisch op zijn
instrument, gaat hij zonder verpinken over van een bourree tot een rumbaversie van de "Java Bleue".
